MIĘDZYNARODOWA KONWENCJA

o ratownictwie morskim,

przyjęta przez Międzynarodową Organizację Morską w Londynie dnia 28 kwietnia 1989 r.

(Dz. U. z dnia 20 listopada 2006 r.)

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 28 kwietnia 1989 r. została przyjęta w Londynie Międzynarodowa konwencja o ratownictwie morskim, w następującym brzmieniu:

Przekład

MIĘDZYNARODOWA KONWENCJA

o ratownictwie morskim, 1989

PAŃSTWA BĘDĄCE STRONAMI NINIEJSZEJ KONWENCJI,

UZNAJĄC konieczność uzgodnienia w drodze umowy jednolitych międzynarodowych zasad dotyczących działań ratowniczych,

MAJĄC na uwadze fakt, że rzeczywiste wydarzenia, w szczególności zwiększona troska o środowisko, wskazują na potrzebę zrewidowania międzynarodowych zasad zawartych obecnie w Konwencji o ujednostajnieniu niektórych przepisów dotyczących niesienia pomocy i ratownictwa morskiego, podpisanej w Brukseli dnia 23 września 1910 r.,

ŚWIADOME poważnego znaczenia, jakie skuteczne i przeprowadzane na czas działania ratownicze mogą mieć dla bezpieczeństwa statków i innego mienia znajdującego się w niebezpieczeństwie oraz dla ochrony środowiska,

PRZEKONANE o potrzebie stworzenia odpowiedniej zachęty dla osób podejmujących działania ratownicze dotyczące statków i innego mienia znajdującego się w niebezpieczeństwie,

UZGODNIŁY, co następuje:

Rozdział I 

Postanowienia ogólne

Artykuł 1 

Definicje

Dla celów niniejszej konwencji:

(a)  Akcja ratownicza oznacza każdą czynność lub działanie podjęte w celu udzielenia pomocy statkowi lub innemu mieniu znajdującemu się w niebezpieczeństwie na wodach żeglownych lub jakichkolwiek innych wodach.

(b)  Statek oznacza każdy statek lub jednostkę pływającą oraz każde urządzenie nadające się do żeglugi.

(c)  Mienie oznacza każde mienie nieprzymocowane trwale i celowo do wybrzeża i obejmuje narażony na utratę fracht.

(d)  Szkoda w środowisku oznacza rzeczywistą fizyczną szkodę wyrządzoną zdrowiu ludzkiemu, życiu w morzu lub zasobom w wodach przybrzeżnych lub śródlądowych oraz na obszarach do nich przyległych, spowodowaną przez zanieczyszczenie, skażenie, ogień, eksplozję lub podobne poważne zdarzenie.

(e)  Zapłata oznacza wszelkie wynagrodzenia, płatności i rekompensaty należne zgodnie z niniejszą konwencją.

(f)  Organizacja oznacza Międzynarodową Organizację Morską.

(g)  Sekretarz Generalny oznacza Sekretarza Generalnego Organizacji.

Artykuł 2 

Stosowanie konwencji

Niniejszą konwencję stosuje się, gdy w państwie będącym jej Stroną, wszczęte zostanie postępowanie sądowe lub arbitrażowe dotyczące spraw regulowanych niniejszą konwencją.

Artykuł 3 

Platformy i jednostki wiertnicze

Niniejsza konwencja nie ma zastosowania do stałych lub pływających platform oraz ruchomych przybrzeżnych jednostek wiertniczych, gdy takie platformy lub jednostki prowadzą poszukiwanie, eksploatację lub przetwarzanie zasobów mineralnych dna morskiego.

Artykuł 4 

Statki będące własnością państwową

1. Nie naruszając postanowień artykułu 5, niniejsza konwencja nie ma zastosowania do okrętów wojennych oraz innych statków niehandlowych, których właścicielem lub armatorem jest państwo i którym w czasie działań ratowniczych przysługiwał immunitet zgodnie z powszechnie uznawanymi zasadami prawa międzynarodowego, chyba że to państwo postanowi inaczej.

2. Gdy państwo będące Stroną, zdecyduje o zastosowaniu niniejszej konwencji do swoich okrętów wojennych lub innych statków wymienionych w ustępie 1, powiadomi ono o tym Sekretarza Generalnego, określając warunki i okoliczności takiego stosowania.

Artykuł 5 

Działania ratownicze przeprowadzane pod kontrolą władz publicznych

1. Niniejsza konwencja nie narusza przepisów prawa krajowego oraz konwencji międzynarodowych dotyczących działań ratowniczych przeprowadzanych przez władze publiczne lub pod ich kontrolą.

2. Niemniej jednak, ratujący prowadzący takie działania ratownicze są uprawnieni do korzystania z praw i środków, przewidzianych w niniejszej konwencji, w związku z działaniami ratowniczymi.

3. Zakres, w jakim władza publiczna zobowiązana do przeprowadzenia działań ratowniczych może korzystać z praw i środków przewidzianych w niniejszej konwencji, zostanie określony przez prawo państwa, w którym władza ta się znajduje.

Artykuł 6 

Umowy o ratownictwo

1. Niniejsza konwencja ma zastosowanie do wszelkich działań ratowniczych, chyba że z umowy wyraźnie albo w sposób domniemany wynika co innego.

2. Kapitan ma prawo zawierania umów o działaniach ratowniczych w imieniu armatora statku. Kapitan lub armator statku mają prawo do zawierania takich umów w imieniu właściciela mienia znajdującego się na statku.

3. Niniejszy artykuł w żaden sposób nie narusza postanowień artykułu 7 ani obowiązku zapobieżenia szkodzie w środowisku lub zmniejszenia jej rozmiarów.

Artykuł 7 

Unieważnienie i zmiany umów

Umowa lub jej warunki mogą zostać unieważnione lub zmienione, jeżeli:

(a)  umowa została zawarta pod niewłaściwym naciskiem lub pod wpływem niebezpieczeństwa, a jej warunki są niesłuszne, lub

(b)  zapłata zgodna z umową jest niewspółmiernie wysoka lub niska względem rzeczywiście wykonanych usług.

Rozdział II 

Prowadzenie działań ratowniczych

Artykuł 8 

Obowiązki ratującego oraz właściciela i kapitana

1. Ratujący jest obowiązany wobec armatora statku lub właściciela innego mienia znajdującego się w niebezpieczeństwie:

(a)  prowadzić działania ratownicze z należytą starannością;

(b)  wykonując obowiązek określony w postanowieniu lit. (a) dołożyć należytej staranności w celu zapobieżenia szkodzie w środowisku lub zmniejszenia jej rozmiarów;

(c)  poszukiwać pomocy innych ratujących, gdy wymagają tego okoliczności, i

(d)  przyjąć pomoc innych ratujących na uzasadnione żądanie armatora lub kapitana statku lub właściciela innego mienia znajdującego się w niebezpieczeństwie, pod warunkiem jednak, że nie może to mieć wpływu na wysokość jego wynagrodzenia w razie ustalenia, że takie żądanie było bezzasadne.

2. Armator i kapitan statku lub właściciel innego mienia znajdującego się w niebezpieczeństwie są obowiązani wobec ratującego:

(a)  w pełni współpracować z ratującym podczas działań ratowniczych;

(b)  tak postępując, dołożyć należytej staranności w celu zapobieżenia szkodzie w środowisku lub zmniejszenia jej rozmiarów oraz

(c)  gdy statek lub inne mienie zostało doprowadzone w bezpieczne miejsce - przyjąć jego zwrot, jeżeli ratujący w sposób rozsądny tego zażądał.

Artykuł 9 

Prawa państw przybrzeżnych

Niniejsza konwencja w żaden sposób nie narusza prawa państwa przybrzeżnego do podejmowania kroków zgodnie z ogólnie przyjętymi regułami prawa międzynarodowego w celu ochrony swojego wybrzeża oraz związanych z nim interesów przed zanieczyszczeniem lub zagrożeniem zanieczyszczeniem wynikającym z wypadku morskiego lub działań związanych z takim wypadkiem, które mogą mieć poważne szkodliwe skutki, włączając w to prawo państwa przybrzeżnego do udzielania instrukcji dotyczących działań ratowniczych.

Artykuł 10 

Obowiązek udzielenia pomocy

1. Każdy kapitan jest obowiązany, tak dalece, jak to możliwe, bez narażania na poważne niebezpieczeństwo swego statku i znajdujących się na nim osób, do udzielenia pomocy każdej osobie zagrożonej zaginięciem na morzu.

2. Państwa będące Stronami podejmą środki konieczne do wprowadzenia w życie obowiązku określonego w ustępie 1.

3. Armator statku nie ponosi odpowiedzialności za naruszenie przez kapitana obowiązku określonego w ustępie 1.

Artykuł 11 

Współpraca

Państwa-Strony podczas ustalania zasad oraz podejmowania decyzji w sprawach dotyczących działań ratowniczych, jak zgoda na wejście do portów statków znajdujących się w niebezpieczeństwie czy zapewnianie ratującym odpowiednich urządzeń, powinny uwzględnić potrzebę współpracy między ratującymi, innymi zainteresowanymi stronami oraz władzami publicznymi, by zapewnić efektywne i skuteczne przeprowadzenie działań ratowniczych w celu ratowania życia lub mienia znajdujących się w niebezpieczeństwie, a także zapobieżenia szkodzie w szeroko rozumianym środowisku.

Rozdział III 

Prawa ratującego

Artykuł 12 

Warunki otrzymania wynagrodzenia

1. Wynagrodzenie należy się za działania ratownicze, które dały pożyteczny wynik.

2. Jeśli nie ustalono inaczej, za działania ratownicze, które nie dały pożytecznego wyniku, nie należy się zgodnie z niniejszą konwencją żadna zapłata.

3. Niniejszy rozdział ma zastosowanie, nawet jeżeli działania ratownicze nastąpiły między statkami tego samego armatora.

Artykuł 13 

Kryteria ustalania wysokości wynagrodzenia

1. Wysokość wynagrodzenia określa się z myślą o stwarzaniu zachęty do podejmowania działań ratowniczych, biorąc pod uwagę następujące kryteria, bez względu na kolejność, w jakiej zostały one poniżej wymienione:

(a)  wartość statku i innego mienia uratowanego;

(b)  umiejętności i wysiłki ratujących w celu zapobieżenia szkodzie w środowisku lub zmniejszenia jej rozmiarów;

(c)  osiągnięty wynik ratownictwa;

(d)  charakter i stopień niebezpieczeństwa;

(e)  umiejętności i wysiłki ratujących w celu ratowania statku, innego mienia oraz życia;

(f)  czas poświęcony przez ratujących oraz poniesione przez nich szkody i wydatki;

(g)  ryzyko odpowiedzialności i inne ryzyko, które zagraża ratującym i ich sprzętowi;

(h)  szybkość wykonanej usługi;

(i)  dostępność oraz wykorzystanie statków oraz innego sprzętu przeznaczonych do działań ratowniczych;

(j)  stan gotowości oraz skuteczność sprzętu użytego przez ratującego i jego wartość.

2. Zapłaty wynagrodzenia ustalonego zgodnie z ustępem 1 dokonują wszyscy mający udział w statku i innym mieniu proporcjonalnie do uratowanej wartości. Państwa-Strony mogą jednak w ramach prawa krajowego ustalić, że zapłata wynagrodzenia musi być dokonana przez jedną z tych osób, pod warunkiem istnienia prawa do regresu w stosunku do pozostałych osób, odpowiednio do ich udziałów. Niniejszy artykuł w żaden sposób nie wyklucza prawa do obrony.

3. Wysokość wynagrodzenia, z wyłączeniem odsetek i podlegających zwrotowi kosztów sądowych, nie może przekraczać wartości statku i innego uratowanego mienia.

Artykuł 14 

Specjalne wynagrodzenie

1. Jeżeli ratujący prowadził działania ratownicze w stosunku do statku lub ładunku grożącego wyrządzeniem szkody w środowisku i nie uzyskał wynagrodzenia zgodnie z artykułem 13 co najmniej równego specjalnemu wynagrodzeniu obliczonemu zgodnie z niniejszym artykułem, jest uprawniony do specjalnego wynagrodzenia od armatora tego statku, równego jego wydatkom określonym poniżej.

2. Jeśli, w okolicznościach określonych w ustępie 1, ratujący poprzez swoje działania ratownicze zapobiegł szkodzie w środowisku lub zmniejszył jej rozmiary, specjalne wynagrodzenie, które należy się ratującemu od armatora zgodnie z ustępem 1, może zostać podwyższone, ale nie więcej niż o 30 % wydatków poniesionych przez ratującego. Sąd, jeśli uzna to za słuszne i uzasadnione, uwzględniając kryteria określone w artykule 13 ustęp 1, może podwyższyć specjalne wynagrodzenie bardziej, ale nie więcej niż o 100 % wydatków poniesionych przez ratującego.

3. Wydatki ratującego, dla celów ustępów 1 i 2, oznaczają rzeczywiste i uzasadnione wydatki poniesione przez ratującego w trakcie działań ratowniczych oraz słuszny dodatek za personel i sprzęt faktycznie i w sposób uzasadniony użyty do przeprowadzenia działań ratowniczych, biorąc pod uwagę kryteria wymienione w artykule 13 ustęp 1 litery (h), (i) oraz (j).

4. Specjalne wynagrodzenie, o którym mowa w niniejszym artykule, należy się tylko wtedy, jeżeli byłoby ono wyższe od wynagrodzenia należnego ratującemu zgodnie z artykułem 13, i tylko w zakresie je przewyższającym.

5. Jeżeli ratujący dopuścił się niedbalstwa i przez to nie zdołał zapobiec szkodzie w środowisku lub zmniejszyć jej rozmiarów, może zostać pozbawiony całości lub części specjalnego wynagrodzenia należnego na podstawie niniejszego artykułu.

6. Niniejszy artykuł w żaden sposób nie narusza prawa do regresu przysługującego armatorowi statku.

Artykuł 15 

Podział między ratujących

1. Podziału wynagrodzenia zgodnie z artykułem 13 pomiędzy ratujących dokonuje się na podstawie kryteriów zawartych w tym artykule.

2. Podział wynagrodzenia między armatora, kapitana oraz załogę każdego statku biorącego udział w działaniach ratowniczych, określa prawo bandery tego statku. Jeżeli ratownictwo nie było prowadzone ze statku, podział ten określa prawo właściwe dla umowy między ratującym a osobami przez niego zatrudnionymi.

Artykuł 16 

Ratownictwo osób

1. Od osób, które zostały uratowane, nie należy się żadne wynagrodzenie, jednak niniejszy artykuł nie narusza przepisów prawa krajowego w tym zakresie.

2. Ratującemu życie ludzkie, który brał udział w świadczeniu usług związanych z wypadkiem wymagającym działań ratowniczych, należy się słuszna część zapłaty przypadającej ratującemu za uratowanie statku lub innego mienia, lub zapobieżenie szkodzie w środowisku, lub zmniejszenie jej rozmiarów.

Artykuł 17 

Czynności świadczone w ramach istniejących umów

Zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji nie należy się żadna zapłata, chyba że świadczone usługi wykraczają poza zakres, jaki w sposób uzasadniony można uznać za należyte wykonanie umowy zawartej przed powstaniem niebezpieczeństwa.

Artykuł 18 

Skutek niewłaściwego zachowania ratującego

Ratujący może być pozbawiony całości lub części wynagrodzenia należnego zgodnie z niniejszą konwencją, w zakresie, w jakim działania ratownicze stały się konieczne lub trudniejsze z jego winy lub niedbalstwa, bądź jeżeli dopuścił się on oszustwa lub innego nieuczciwego zachowania.

Artykuł 19 

Sprzeciw wobec działań ratowniczych

Nie ma prawa do wynagrodzenia, zgodnego z niniejszą konwencją, ten, kto przedsięwziął czynności ratownicze wbrew wyraźnemu i uzasadnionemu sprzeciwowi armatora lub kapitana statku albo właściciela innego mienia znajdującego się w niebezpieczeństwie, które nie jest i nie było na statku.

Rozdział IV 

Roszczenia

Artykuł 20 

Prawo zastawu morskiego

1. Niniejsza konwencja w żaden sposób nie narusza przywileju morskiego przysługującego ratującemu zgodnie z jakąkolwiek międzynarodową umową lub prawem krajowym.

2. Ratujący nie może egzekwować swojego przywileju morskiego, jeśli w sposób należyty zapewniono lub złożono odpowiednie zabezpieczenie jego roszczenia, obejmujące odsetki i koszty.

Artykuł 21 

Obowiązek zabezpieczenia

1. Na żądanie ratującego, osoba odpowiedzialna za wypłatę wynagrodzenia, należnego zgodnie z niniejszą konwencją, zapewni odpowiednie zabezpieczenie roszczenia, obejmujące odsetki i koszty ratującego.

2. Nie naruszając postanowień ustępu 1, armator uratowanego statku obowiązany jest podjąć wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia przez właścicieli ładunku odpowiedniego zabezpieczenia roszczeń przeciw nim, obejmującego odsetki i koszty, zanim ładunek zostanie zwolniony.

3. Uratowany statek i inne mienie nie może opuścić, bez zgody ratującego, pierwszego portu lub miejsca, do którego dotarły po zakończeniu działań ratowniczych, do chwili ustanowienia odpowiedniego zabezpieczenia roszczeń ratującego przeciwko danemu statkowi lub mieniu.

Artykuł 22 

Wynagrodzenie tymczasowe

1. Sąd właściwy dla roszczenia ratującego może wydać orzeczenie tymczasowe, zasądzając na rzecz ratującego wypłacenie, zaliczkowo, takiej kwoty, która zdaniem sądu będzie odpowiednia, biorąc pod uwagę wszelkie warunki, w tym istnienie zabezpieczenia, które są słuszne i uzasadnione okolicznościami sprawy.

2. W przypadku przyznania tymczasowego wynagrodzenia zgodnie z niniejszym artykułem, zabezpieczenie zapewnione zgodnie z artykułem 21 zostanie odpowiednio zmniejszone.

Artykuł 23 

Przedawnienie roszczeń

1. Każde roszczenie o zapłatę na podstawie niniejszej konwencji ulega przedawnieniu, jeżeli postępowanie sądowe lub polubowne nie zostało wszczęte w ciągu dwóch lat. Bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się w dniu, w którym działania ratownicze zostały zakończone.

2. Osoba, przeciwko której wniesiono roszczenie, może, w każdym czasie podczas biegu terminu przedawnienia, przedłużyć ten termin, składając oświadczenie osobie, która wystąpiła z roszczeniem. Termin ten może zostać dalej przedłużony w taki sam sposób.

3. Powództwo o odszkodowanie od osoby odpowiedzialnej może być wniesione po upływie terminu przedawnienia przewidzianego w poprzednich ustępach, jeżeli zostało wniesione w terminie dopuszczalnym przez prawo państwa, w którym postępowanie zostało wszczęte.

Artykuł 24 

Odsetki

Prawo ratującego do odsetek od każdego wynagrodzenia zgodnego z niniejszą konwencją określa się zgodnie z prawem państwa, w którym siedzibę ma sąd właściwy dla danej sprawy.

Artykuł 25 

Ładunki będące własnością państwa

Bez zgody państwa, będącego właścicielem, postanowienia niniejszej konwencji nie stanowią podstawy do zajęcia, aresztu lub zatrzymania, w jakimkolwiek postępowaniu sądowym, włącznie z postępowaniem in rem, niehandlowych ładunków będących własnością państwa i objętych w czasie działań ratowniczych prawem immunitetu zgodnie z powszechnie uznawanymi zasadami prawa międzynarodowego.

Artykuł 26 

Ładunki z pomocą humanitarną

Postanowienia niniejszej konwencji nie stanowią podstawy do zajęcia, aresztu lub zatrzymania ładunków humanitarnych ofiarowanych przez państwo, jeśli państwo to zgodziło się zapłacić za usługi ratownicze świadczone względem takiego ładunku.

Artykuł 27 

Publikacja informacji o orzeczeniach arbitrażowych

Państwa-Strony będą wspierać, w takim stopniu, w jakim to możliwe i po uzyskaniu zgody Stron, publikację orzeczeń arbitrażowych wydanych w sprawach dotyczących ratownictwa.

Rozdział V 

Postanowienia końcowe

Artykuł 28 

Podpisanie, ratyfikacja, przyjęcie, zatwierdzenie i przystąpienie

1. Niniejsza konwencja będzie otwarta do podpisu w siedzibie Organizacji od dnia 1 lipca 1989 r. do dnia 30 czerwca 1990 r., a następnie będzie dostępna do przystąpienia.

2. Państwa mogą wyrazić zgodę na związanie niniejszą konwencją poprzez:

(a)  podpisanie bez zastrzeżenia ratyfikacji, przyjęcie lub zatwierdzenie;

(b)  podpisanie z zastrzeżeniem ratyfikacji, przyjęcie lub zatwierdzenie wymagające ratyfikacji, potwierdzenia lub zatwierdzenia oraz

(c)  przystąpienie.

3. Ratyfikacja, przyjęcie, zatwierdzenie lub przystąpienie nastąpi poprzez złożenie odpowiednich dokumentów do Sekretarza Generalnego.

Artykuł 29 

Wejście w życie

1. Niniejsza konwencja wchodzi w życie po upływie roku od daty, w której 15 państw wyrazi zgodę na związanie się postanowieniami niniejszej konwencji.

2. Państwa, które wyrażą zgodę na związanie się postanowieniami niniejszej konwencji po dniu, w którym zostały spełnione warunki jej wejścia w życie, zgoda taka wywrze skutek po upływie roku od jej wyrażenia.

Artykuł 30 

Zastrzeżenia

1. Każde państwo może w czasie podpisania, ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia zastrzec sobie prawo niestosowania postanowień niniejszej konwencji:

(a)  gdy działania ratownicze odbywają się na wodach śródlądowych, a wszystkie uczestniczące w nich statki są statkami żeglugi śródlądowej;

(b)  gdy działania ratownicze odbywają się na wodach śródlądowych i nie uczestniczy w nich żaden statek;

(c)  gdy wszystkie zainteresowane strony są obywatelami danego państwa;

(d)  gdy dane mienie stanowi dobro kulturowe o walorach prehistorycznych, archeologicznych lub historycznych i znajduje się na dnie morskim.

2. Zastrzeżenia poczynione w czasie podpisania wymagają potwierdzenia przy ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu.

3. Każde państwo, które poczyniło zastrzeżenie do niniejszej konwencji, może je wycofać w każdym czasie w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego. Wycofanie zastrzeżenia nabiera mocy w dniu otrzymania notyfikacji. W przypadku gdy notyfikacja stwierdza, że wycofanie zastrzeżenia nabierze mocy w określonym w nim dniu, a data ta jest późniejsza niż dzień otrzymania notyfikacji przez Sekretarza Generalnego, wycofanie nabiera mocy w tym późniejszym dniu.

Artykuł 31 

Wypowiedzenie

1. Każde Państwo-Strona może wypowiedzieć niniejszą konwencję w dowolnym czasie po upływie roku od dnia, w którym niniejsza konwencja weszła w życie w tym państwie.

2. Wypowiedzenie powinno nastąpić poprzez złożenie dokumentu wypowiedzenia Sekretarzowi Generalnemu.

3. Wypowiedzenie nabiera mocy po upływie jednego roku od daty otrzymania dokumentu wypowiedzenia przez Sekretarza Generalnego lub też po upływie dłuższego okresu wskazanego w tym dokumencie.

Artykuł 32 

Poprawki

1. Organizacja może zwołać konferencję w celu rewizji niniejszej konwencji lub rozpatrzenia do niej poprawek.

2. Sekretarz Generalny zwoła konferencję Państw-Stron niniejszej konwencji w celu rewizji niniejszej konwencji lub rozpatrzenia do niej poprawek na żądanie ośmiu Państw-Stron lub jednej czwartej Państw-Stron.

3. Wyrażenie zgody na związanie niniejszą konwencją po dacie wejścia w życie poprawki do niej, uważa się za zgodę na jej stosowanie wraz z tą poprawką.

Artykuł 33 

Depozytariusz

1. Niniejsza konwencja zostanie złożona Sekretarzowi Generalnemu.

2. Sekretarz Generalny:

(a)  będzie informować wszystkie państwa, które podpisały niniejszą konwencję lub do niej przystąpiły oraz wszystkich członków Organizacji o:

(i)  każdym nowym podpisaniu lub złożeniu dokumentu ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia oraz jego dacie;

(ii)  dacie wejścia w życie niniejszej konwencji;

(iii)  złożeniu każdego dokumentu wypowiedzenia niniejszej konwencji i dacie jego otrzymania oraz dacie, z którą wypowiedzenie to nabiera mocy;

(iv)  każdej poprawce przyjętej zgodnie z artykułem 32;

(v)  otrzymaniu każdego zastrzeżenia, oświadczenia lub notyfikacji zgodnie z niniejszą konwencją;

(b)  przekaże uwierzytelnione odpisy niniejszej konwencji wszystkim państwom, które podpisały niniejszą konwencję lub do niej przystąpiły.

3. Z chwilą wejścia w życie niniejszej konwencji Depozytariusz przekaże jej uwierzytelniony odpis Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych w celu zarejestrowania i opublikowania zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych.

Artykuł 34 

Języki

Niniejsza konwencja została sporządzona w jednym egzemplarzu w językach: arabskim, chińskim, angielskim, francuskim, rosyjskim i hiszpańskim, przy czym każdy tekst jest jednakowo autentyczny.

W DOWÓD CZEGO niżej podpisani, należycie do tego celu upoważnieni przez swoje Rządy, podpisali niniejszą konwencję.

SPORZĄDZONO W LONDYNIE dwudziestego ósmego kwietnia tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego dziewiątego roku.

Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

-   została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,

-   jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, z uwzględnieniem zastrzeżeń złożonych zgodnie z postanowieniami artykułu 4 ustępy 1 i 2 oraz artykułu 30 ustęp 1 punkty (a), (b) i (d) konwencji,

-   będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 18 października 2005 r.